Вовед во Православие

Оваа статија е никулец (односно има потребна од понатамошно уредување и обработка). Помогнете да ја прошириме оваа статија.

Православието (грч: Ορθοδοξία) е животот во полнотата на вистината на Православната вера, оригинален и непроменет облик на Христијанство, вера која „еднаш е предадена на светите“ (Јуда 3,1), и која живее преку Светото Предание, непроменливо, а сепак динамично. Апостолската вера е основниот критериум на Православното учење, а историјата на Православието започнува со историјата на Христијанството, односно со настаните помеѓу Вознесението и Педесетницата, со која е означен и почетокот на Новозаветната Црква (грч. εκκλησία).

Христологија

Господ Исус Христос

главна статија: Христологија

Христологијата (грч. Χριστόλόγια, од Χριστός - Помазаник; λόγος - наука) е област, односно една од поважните гранки на Православната теологија и догматика која се занимава со проучување на Втората Ипостас на Света Троица - Синот Божји, Христос Логосот; христологијата е сублимирано догматско учење за двете природи во едната Ипостас на Господ Исус Христос, кое е формулирање на Првиот (Никеа, 325), Четвртиот (Халкидон, 451) и Шестиот (цариград, 680) вселенски собор, преку синтеза на новозаветните податоци и патристичкото богословие. Во ранохристијанскиот период, борбата околу вистинското разбирање на Личноста на Исус Христос се одвивала помеѓу учењето на Црквата и различните еретички учења кои на разни начини се обидувале да навлезат во Црквата.

Еклисиологија

главна статија: Еклисиологија

Еклисиологијата (грч: έκκλησιολογία, од εκκαλέω - собрание, собор) е дел на догматиката, која ја обработува сетајноста на Црквата; сетајноста на Црквата не се гледа како синтеза на сите Свети Тајни, туку говори за Црквата како извор на сите Свети Тајни преку непресуштноста на изворот на благодатта Божја која се согледува во самата Црква. Еклисиологијата се објаснува како учење за Црквата како богочовечко тело, Тело Христово, заедница на Бога, ангелите, светителите и верните - членови на Црквата на земјата;

Свети Тајни

главна статија: Свети Тајни

За Свети Тајни во Православието се сметаат сите нешта, од најмалото до најголемото, и за неа сѐ е Света Тајна. Сиот живот во Бога е светотаински. Животот на Господ Исус Христос непрестано се оприсутнува во Свeтата Црква, а Светата Црква по зборовите на Свети Никола Кавасила е присутна во Светите Тајни. Тајни, или misteryon, се свети дејства во кои преку видливо дејство на душата на човекот кој верува, невидливо и се дарува Божјата благодат. Светите Тајни се постојана мистична врска која го соединува човековиот живот со Бога. Тие се плодови на животот и смртта на Господ Исус Христос и низ нив тече скапоцената крв на Спасителот. Светите Тајни, исто како и Црквата, се и видливи, и невидливи и во секоја од нив се наоѓа надворешен, видлив знак и внатрешна духовна благодат. Според зборовите на Свети Јован Златоуст, тие се нарекуваат тајни токму поради тоа што она во што веруваме за нив не е исто со она што го гледаме; ние гледаме едно, а веруваме во друго.

Како продолжение на тајната на Христовото присуство на земјата, носат во себе две битни обележја: тие се како икона на идниот век и, секогаш се остваруваат во заедница Света Црква. Во нив верниците задобиваат предвкус на Царството Божјо кое дошло и доаѓа, иако сеуште не во својата полнота.

Сотириологија

главна статија: Сотириологија

Сотрирологијата (грч. σωτηρίόλόγια, од σωτηρία - спасение, ослободување, исцелување и λόγος - наука) е христијанско учење за спасението на луѓето од гревот, учење за Христос како Спасител и Искупител на човештвото; тоа е чин на Љубов со кое Бог, преку Воплотувањето, смртта и Воскресението на Господ Исус Христос на човекот му дава вечен живот кој се остварува само во заедница со Бога. Спасението е воскреснување на луѓето од гревовна смрт со Воскреснатиот Хрисос, односно спасението е живот во воснесениот Христос, во Чие име (Исус - Спасител) е претскажан и објавен сиот Негов Богочовечки подвиг на спасение на човечкиот род (Лука 2,11).

Светители

[Пресвета Богородица]

Историја

Набрзо, откако учењето Христово почнало да се проповеда меѓу Незнабошците, следбениците на Христос во Антиохија биле наречени Христијани (Дела 11, 26). Поимот „Христијани” означувал дека оние кои го носат тоа име, му припаѓаат на Христа – припадност во смисла, на посветеност на Христос и неговото учење. Од Антиохија името Христијани било раширено на секаде.

Следбениците Христови на драга воља се нарекувале себе си според името на нивниот возљубен Учител и Господ; а непријателите Христови ги нарекувале Неговите следбеници Христијани, пренесувајќи ја на нив сета злоба и омраза која ја имаа кон Христа.