Разлика помеѓу преработките на „Шаблон:Featured“
с |
|||
| Ред 1: | Ред 1: | ||
| − | + | '''Икона''' (грч. εἰκών, eikon, лат. imago, „претстава“, „икона“, „лик“) е свет лик , света слика во две димензии кога Го претставува [[Господ Исус Христос]], [[Пресвета Богородица]] или Светиите, кои можеме да ги насликаме бидејќи имале тело, а на кои се поклонуваме или ги почитуваме по начелото: „''честа дадена кон иконата се пренесува на оној кој е насликан на иконата''“. | |
| − | + | [[Image:Cyril_and_Methodius.jpg|right|width="33%"|Св. Кирил и Методиј]] | |
| + | Како сликовна претстава иконата може да има историска, естетска и ареолошка карактеристка, но таа не припаѓа на сакралната уметност, туку на Црковното богослужење, заедно со Светото Писмо и Светите Тајни. Таа не е некој украс, туку визуелно соопштување на невидливата Божја стварност, манифестирана во времето и просторот. За Православната теологија, темелот на иконата или символичното прикажување е вистинско Овоплотување на Синот Божји: „[[И Логосот постана тело]]“ (Јован 1,14). Иконата е последица на Овоплотувањето, затоа што е Христос „''Икона на Богот невидлив''“ (Кол 1,15). | ||
| − | + | Внатрешниот ред и мир во духовниот живот, за кој сведочат Светите Отци, се пренесени на иконата со спокојни и хармонични потези. Сето тело на светителот, сите детали и поединости, дури и косата, брчките, наборите на облеката и се што го опкружува, се е обединето и доведено до највисоко согласие. Во тоа се состои видливото прикажување на победата врз внатрешната делба и збрка во паднатата човечка природа, во процесот на очистување и преобразување на страстите, до обожение. Содржината на иконата претставува вистински духовен патоказ за животот во Црквата, особено за молитвата. Таа на еден автентичен начин, ослободен од стеснетоста на поимите и зборовите, не учи каков став треба да завземеме во духовниот живот. ([[икона|''повеќе'']]) | |
Преработка од 19:03, 1 септември 2007
Икона (грч. εἰκών, eikon, лат. imago, „претстава“, „икона“, „лик“) е свет лик , света слика во две димензии кога Го претставува Господ Исус Христос, Пресвета Богородица или Светиите, кои можеме да ги насликаме бидејќи имале тело, а на кои се поклонуваме или ги почитуваме по начелото: „честа дадена кон иконата се пренесува на оној кој е насликан на иконата“.
Како сликовна претстава иконата може да има историска, естетска и ареолошка карактеристка, но таа не припаѓа на сакралната уметност, туку на Црковното богослужење, заедно со Светото Писмо и Светите Тајни. Таа не е некој украс, туку визуелно соопштување на невидливата Божја стварност, манифестирана во времето и просторот. За Православната теологија, темелот на иконата или символичното прикажување е вистинско Овоплотување на Синот Божји: „И Логосот постана тело“ (Јован 1,14). Иконата е последица на Овоплотувањето, затоа што е Христос „Икона на Богот невидлив“ (Кол 1,15).
Внатрешниот ред и мир во духовниот живот, за кој сведочат Светите Отци, се пренесени на иконата со спокојни и хармонични потези. Сето тело на светителот, сите детали и поединости, дури и косата, брчките, наборите на облеката и се што го опкружува, се е обединето и доведено до највисоко согласие. Во тоа се состои видливото прикажување на победата врз внатрешната делба и збрка во паднатата човечка природа, во процесот на очистување и преобразување на страстите, до обожение. Содржината на иконата претставува вистински духовен патоказ за животот во Црквата, особено за молитвата. Таа на еден автентичен начин, ослободен од стеснетоста на поимите и зборовите, не учи каков став треба да завземеме во духовниот живот. (повеќе)
