Бирократи, interwiki, renameuser, Администратори
3.103
уредувања
Промени
с
[[Image:Relics.jpg|frame|200px|Повеќе мошти положени пред [[Плаштеница]]]]'''Свети моштиСветлино тивка''' (цсл. „Све́те ти́хий“, ст.грч: Αγια λείψανα. „Φῶς Ἱλαρόν“, лат. „Lumen Hilare“) се земни остатоци е едно од најраните христијански молитвословија од светителските тела, одуховени плотски пребивалишта Божји; тие небиблиско потекло кое непрекинато се осведочени храмови на Светиот Дух, во облик цело тело, дел на телото или честица (честицата произлегува користи повеќе од поранешниот обичај на зарделување на моштите со цел што повеќе верници да ги видат, допрат и целиваат, како и поради нивното поставање на Чесната трпеза и антимисот, и поради верувањето во нивната апотропејска, заштитничка моќ). Најчесто, но е нужно, се чуваат во кивот. Како предмет на венерација, почитување во црквата, со посебно внимание се чувале во текот 15 века на историјатаВечерната богослужба.
Словенскиот збор „мошти“ [[Молитва]]та „Светлино тивка“ за прв пат е именка забележана во можнина, изведена Апостолските Установи кои датираат од прасловенскиот глагол „да можеш“; оттука, зборот „мошти“ може доцниот трет и почетокот на четвртиот век по Христа. Сместена е во збирка на песнопенија за коишто авторот на Установите препорачува да се гледа во двојна форма и значење: како именка - моќпеат наутро, (со множинска форма - моќи)навечер, пред јадење и при палењето на светилата. [[Свети Василиј Велики]] го спомнал ова молитвословие како глагол - да можеш дел од живото предание. Уште во негово време (можи, моќисредината и крајот на четвртиот век). Од самиот назив се дознава и значењето - моштите оваа молитва се извор на исцеление, на посебно пројавување на Божјата моќ. Затоа односот кон нив е пропратен со целивање, поклони и молитвисметала за древна.
Преку телото кое целосноИмено, или некои определени деловиспоред едно предание, не подлегнало на физичките и хемиски закони на распаѓње на материјатаГробот Христов во Ерусалим стоело постојано запалено кандило чија светлина ја символизирала живата Христова Светлина. Христијаните се собирале околу Гробот, а химната „Светлино тивка“ се појавуваат надпиродните Божји дејства, како продолжување пеела при изнесувањето на спасителниот богочовечки однос после успението свеќа запалена од кандилото на определен светителгробот, чијшто пламен ја повикувал Црквата да Го слави Господа воскреснатиот. Се разботи за Божји благодатни сили (ενεργεία) кои во светот на видливата стварност „Свете тихиј“ е првото целосно песнопение што може да се манифестираат преку светителските телесни остатоци. Моштите, како тело кое не подлежи на природно растаѓање претставуваат претходно сведоштво смета за бесмртноста на личноста и предзнак на воскресението такво во идниот век и свет. Од времето денешна смисла на Седмиот вселенски собор, во антимисот се вшивува честица од светите моштизборот.
нема опис на уредувањето
Се верува дека свети Атиноген, кој се слави на 16 јули според стариот календар, а кој пострадал за време на диоклецијановите прогонства, на патот кон неговото губилиште ја испеал оваа песна. Иконата на којашто е прикажан овој светител ја доловува сцената на еден постар Епископ кој пее додека чека да биде погубен; раката на мачителот, пак, стои парализирана додека свештеномаченикот ја произнесува оваа последна своја молитва. [[МоштиСветлино тивка|повеќеПовеќе]]
