Промени

==Патувањето во Рим==

Тие знаеа дека и апостол Павле, на апостолите им соопштувал за своето благовестување, (Гал. 2,2) затоа и се упатија кон Рим, да го известат блажениот папа за нивниот труд. Тогаш на апостолскиот престол седеше папата Адријан и - кога слушна за нивното доаѓање, многу се израдува. Воодушевен од големата слава на светителите, тој сакаше да го види блесокот на нивната благодат, зашто кон нив го чувствуваше истото тоа, што и Мојсеј го чувствуваше кон Бога, кога посака да му се јави лицето Божјо. Тој повеќе не можеше да чека. Ги собра сите свештеници, заедно со архиереите што беа кај него и излезе да ги пречека светителите. Пред него носеа крст и многу светилници - од кои блескаше светозарна светлина, што ја претставуваше чистотата на неговата радост и благодатната светлина на гостите што пристигнуваа. Додека влегуваа во Рим, светителите Го прославија Бога правејќи многу чуда. Папата, кога виде дека преведените словенски книги се плод на духовна благодат - од вистинска апостолска душа, не знаеше што да направи од радост. Кон творците на ова свето дело тој извикуваше: свети оци, радост на верните, украс и слава на Црквата, големи Божји угодници... Ги зеде светите книги и ги положи на Божјиот престол, во црквата на свети апостол Петар, како дар кој е сладок мирис, жртва пријатна и благоугодна на Бога (Фил. 4,18) и плод на усните што Го прославуваат името Негово (Евр.13.15,16). Што Му е поугодно на Бога Словото - од словото што ги ослободува словесните луѓе од животинската бесловесност? Бидејќи и “сличното” се радува на “сличното”.

Откако го рече тоа и многу други нешта, тој го предаде својот дух на “ангелите, кои го чуваа на сите патишта” (Пс. 90:11), за сето време на неговото дваесет и четири годишно архиерејство, - кога со многу труд и мака (2Кор. 11:27), постигна спасение не само за себе, туку и за многу други, зашто деноноќно го правеше тоа, што е полезно за спасение на човечките души. За тоа сведочат многуте свештеници, ѓакони и ипоѓакони - околу двеста на број, што тој и ги остави на својата црква, кога се упокои. Првенци меѓу нив беа светите отци Горазд и Климент. Сепреподобниот Горазд, самиот Методиј во последните денови од својот живот, го постави за Архиепископ Моравски, а блажениот Климент, останувајќи до смртта верен на својот учител, беше еден од главните негови соработници.