Промени

'''Проподобниот отец наш Прохор Пчински''', подвизувајќи се со добар подвиг во Нагоричанската и Козјачката пустина, бил јавен во светот како светлина за време на царувањето на благочестивиот цар Диоген. Родителите Неговиот спомен Црквата го слави на светиот Прохор, Јован и Ана, побожно живееле во Овчеполскиот крај во Македонија. Тие биле натажени луѓе, бидејќи долго време немале деца. Горејќи од желба за деца, тие усрдно везнесувале топли молитви кон Бога и многу милостиња давале по црквите и сиромашните1 ноември (19 октомври ст. Господ погледнал на нивните молитви и милостињи и им дарувал утеха и голема радост: Ана зачнала во староста и родила син, кој на крштението добил име Прохор. Кога Прохор наполнил осум години родителите го испратиле да ја изучува писменестаст. Просветуван од Духот Божји, Прохор многу напредувал во учењето и со тоа многу ги зарадувал своите благочестиви родители).

Доаѓајќи Житието на свети Прохор Пчински е напишано од непознат автор. Тоа е зачувано во нагоричката пустинанеколку нови преписи од 18-19 век, Прохор нашол мала пештера и покрај неа мал извор направени врз основа на вода, па тука се населилпостари. Почнал да Три негови преписи се подвузува со прекрасен и спасителен подвигчувале во манастирската библиотека на манастирот “Свети Прохор Пчински”, имајќи го секогаш пред очите на душата Господа Богаа еден препис од 1847 година се наоѓал во бившата Скопска митрололија. Храната му Две од Пчинските житија се состоела препишувани од трева хилендарските монаси Мартириј Хилендарски и разни растенија. Но, и таа храна ја земал само еднаш на три дена. Со молитвата, пак, секогаш ја нахранувал својата душа. Живеејќи на таков начин, проподобниот поминал во пустината 32 години и за тоа време не видел човечко лице, а се дружел само со ѕверовите кои го посетувалеДионисиј Хилендарски.

По Божја промисла се случило ова: некој човек пои ме ДиогенРодителите на светиот Прохор, Јован и Ана, дошол побожно живееле во лов Овчеполскиот крај во пустината, каде што преподобниот се подвизувалМакедонија. Тој сдогледал една срна и почнал да ја брка. Срната бегајќи дотрчала во пештерата на преподобниотТие биле натажени луѓе, кој, пак, често ја хранелбидејќи долго време немале деца. Гледајќи ја срната многу уплашенаГорејќи од желба за деца, проподобниот ја запрашал: Зошто така бегаш? Тогаш пристигнал тие усрдно везнесувале топли молитви кон Бога и Диоген, па гледајќи го влакнестиот старец, облечен во искинати алишта, силно се исплашил, се свртел назад многу милостиња давале по црквите и почнал да бегасиромашните. Светиот пустиножител, предвидувајќи со Духот дека набргу ќе постане цар, почнал да го доикува, велеќки: Диогене, врати се! Не плаши се! Застани! Па Господ погледнал на нивните молитви и јас сум човек. Слушајќи ги зборовите на преподобниот, Диоген се вратил милостињи и со страв паднал пред нозете на чудниот старец, барајќи благослов од него. Светиот старец го благословил им дарувал утеха и пророчки му реколголема радост: “Диогене, оди веднаш Ана зачнала во Цариградстароста и родила син, бидејќи Бог ќе те издигне кој на царскиот престолкрштението добил име Прохор. А тогаш немој мене Кога Прохор наполнил осум години родителите го испратиле да ме заборавишја изучува писменеста. ТиеПросветуван од Духот Божји, па калишта што се на тебе, остави ги Прохор многу напредувал во посебна соба учењето и често навраќај се да ги видиш, спомнувајќи си и за мене, старецот, кој живее во оваа пустина.” Диоген го послушал старецот и веднаш отпатувал во Цариград. И пророштвото на светиот старец се исполнило: по кратко време Диоген постанал цар. Тогаш тој постапил по заповедта на светиот пустиножител и своите стари облеки ги оставил во посебна соба. Но, набргу заборавил на нив. Триесет години после со тоа преподобниот Прохор му се јавил на Диоген на сон и му рекол: “Зошто, Диогене, многу ги заборави зарадувал своите претходни аблеки, а и мене, старецот? Погрижи се да ми подигнеш макер и малечок храмблагочестиви родители.”

Откако се разбудилКога Прохор ја изучил книжевната мудрост подобро од своите врсници и постанал полнолетен, царот родителите намислиле да го опфатил страв и веднаш отишолд а ги види своите стари облеки и оженат својот син единец, за да добијат наследници. Но, преподобниот не сакал себе си да се потцетил на окова во земните окови, бидејќи неговата душа се што му рекел старецотиздигнувала кон небесните височини, а неговото срце Го љубело Бога над сите светски убавини. Сакајќи Горејќи со љубовен пламен кон Господа, тој жеднеел деноноќно да Му служи со умот и срцето, со духот и телото. Затоа ја исполни желбата сакал црквата и нејзините богослужби и секој ден одел на молитва. Тоа било најслатка храна за неговата побожна душа. Слушајќи ги зборовите на на преподобниот, царот заминал Господа Исуса Христа во пустината, во која Евангелието: „Кој го пронашол светиот подвижник бркајќи ја срната. Доаѓајќи во Жеглиговскиот крајљуби таткото свој или мајката своја повеќе од Мене, царот не можел да е достоен за Мене“, и „кој ме љуби Мене, нека го пронајде светиот старецземе крстот свој и нека врви по Мене„, бидејќи пред тоаокрепуван и озаруван од Светиот Дух, по Божја промислаПрохор одлучил да го остави светот и сите светски убавини, старецот преминал па целиот да се посвети на планината КозјакБога. А тоа се случило откако ангел Господов се јавил Излегувајќи од црквата, каде ги слушал овие Господови зборови, тој целиот свој имот го раздал на преподобниот сиромашните и му реколотишол во пустина, пеејќи заедно со пророкот Давид: “Бегај одавде длабоко „Душата моја жедува за силниот и живиот Бог. Како што црната жеднее по пустината во пустината водни извори, така и насели се на Козјак”душата моја, Боже, копнее по Тебе!“ (Псал. 41,2).

Светиот Доаѓајќи во нагоричката пустина, Прохор го послушал гласот Господов и доаѓајќи на Козјак пронашол нашол мала пештера и во покрај неа мал извор на вода, па тука се населил. Тука живеел уште триесет години, подвизувајќи Почнал да се подвизува со пост прекрасен и молитва и угодувајќи на спасителен подвиг, имајќи Го секогаш пред очите Господа Бога со исполнување на Неговите свети заповеди. Со таквиот богоугоден живот тој стекнал дар на прозорливост и чудотворство. И тогаш, веќе во длабока старост, Храната му се јавил на сон на царот Диоген. Царот, патувајќи, го нашол местото на подвижништво на Божјиот угодник состоела од трева и тука, во Нагоричани, му подигнал храмразни растенија. Но, царот многу тагувал бидејќи не знаел каде почиваат неговите мошти. Затоа усрдно со молел на светиот Прохор да му ги открие неговите мошти. И светиот Прохор му се јавил во сон и му рекол неговите мошти да ги бара во Козјачката пустина. Тогаш царот испратил многу војници да ги бараат моштите од светителот. Тие ги барале многу денови, но нивниот труд бил залуден. А еден старец, стоејќи таа храна ја земал само еднаш на врвот од планината Козјак, откаде можел да се види целиот Козјак и во ширина и во должина, здогледал еден бел орел како лета над пештерата над која се наоѓале моќтите на светиот Прохортри дена. Таму се упатиле ситеСо молитвата, заедно со царотпак, и во пештерата ги пронашле нераспадливи моштиле на светителотсекогаш ја нахранувал својата душа. Царот и сите што биле со него паднале ничкум пред моштите Живеејќи на светителот па со големо стравопочитување и побожносттаков начин, со пеење на црковни песни, ги зеле, ја преминале реката Пчиња проподобниот поминал во пустината 32 години и дошле во ногоподигнатиот Нагоричански храм. Кога утредента дошле во храмот, во него за тоа време не ги нашле светите мошти, кои, пак, сами се вратиле во својата пештера. Но, тие повторно ги донеслевидел човечко лице, а моштите пак сами се врателе. Тоа се случиле три пати. Тогаш царот одлучил светителот да го понесе дружел само со себе во Цариград, па ѕверовите кои го товариле телото на една маска. Но, маската не сакала да се помрдне од местото. Царот во тоа ја видеј желбата на светиот отец Прохор и тој наредил, да се подигне нова црква на реката Пчиња и во неа нераспадливо до денес почиваат светите и чудотворни мошти, од кои тече свето и исцелително миропосетувале.

Новоподигнатата црква била осветена По Божја промисла се случило ова: некој човек по име Диоген, дошол во присуство лов во пустината, каде што преподобниот се подвизувал. Тој здогледал една срна и почнал да ја брка. Срната бегајќи дотрчала во пештерата на царот преподобниот, кој, пак, често ја хранел. Гледајќи ја срната многу уплашена, проподобниот ја запрашал: „Зошто така бегаш?“ Тогаш пристигнал и мноштво народДиоген, а покрај црквата бил изграден па гледајќи го влакнестиот старец, облечен во искинати алишта, силно се исплашил, се свртел назад и почнал да бега. Светиот пустиножител, предвидувајќи со Духот дека набргу ќе постане цар, почнал да го довикува, велејќк: „Диогене, врати се! Не плаши се! Застани! Па и манастирјас сум човек“. Царот ја зел левата рака Слушајќи ги зборовите на преподобниот, Диоген се вратил и со страв паднал пред нозете на чудниот старец, барајќи благослов од светителот него. Светиот старец го благословил и со себе ја однесол пророчки му рекол: „Диогене, оди веднаш во Цариград, а останатото тело целло го оставил бидејќи Бог ќе те издигне на царскиот престол. А тогаш немој мене да ме заборавиш. Тие, пак алишта што се на тебе, остави ги во новата обителпосебна соба и често навраќај се да ги видиш, кое без престан од себе точи свето спомнувајќи си и целително миро на утехаза мене, старецот, помош кој живее во оваа пустина.” Диоген го послушал старецот и лекувања веднаш отпатувал во Цариград. И пророштвото на сите кои со вера светиот старец се исполнило: по кратко време Диоген постанал цар. Тогаш тој постапил по заповедта на светиот пустиножител и њубов пристапуваат кон светиот Божји угодниксвоите стари облеки ги оставил во посебна соба. Но, набргу заборавил на нив. Триесет години после тоа преподобниот Прохор му се јавил на Диоген на сон и му рекол: „Зошто, Диогене, ги заборави своите претходни облеки, а и богопосен наш Прохор Пчинскимене, старецот? Погрижи се да ми подигнеш макер и малечок храм.”

Житието Откако се разбудил, царот го опфатил страв и веднаш пошол да ги види своите стари облеки и се потсетил на сѐ што му рекол старецот. Сакајќи да ја исполни желбата на преподобниот, царот заминал во пустината, во која го пронашол светиот подвижник бркајќи ја срната. Доаѓајќи во Жеглиговскиот крај, царот не можел да го пронајде светиот старец, бидејќи пред тоа, по Божја промисла, старецот преминал на планината Козјак. А тоа се случило откако ангел Господов се јавил на преподобниот и му рекол: „Бегај одовде длабоко во пустината и насели се на Козјак”. Светиот Прохор го послушал гласот Господов и доаѓајќи на Козјак пронашол мала пештера и во неа се населил. Тука живеел уште триесет години, подвизувајќи се со пост и молитва и угодувајќи на Бога со исполнување на Неговите свети заповеди. Со таквиот богоугоден живот тој стекнал дар на прозорливост и чудотворство. И тогаш, веќе во длабока старост, му се јавил на сон на царот Диоген.  Царот, патувајќи, го нашол местото на подвижништво на Божјиот угодник и тука, во Нагоричани, му подигнал храм. Но, царот многу тагувал бидејќи не знаел каде почиваат неговите мошти. Затоа усрдно со молел на светиот Прохор Пчински е напишано да му ги открие неговите мошти. И светиот Прохор му се јавил во сон и му рекол неговите мошти да ги бара во Козјачката пустина. Тогаш царот испратил многу војници да ги бараат моштите од непознат авторсветителот. Тоа е зачувано Тие ги барале многу денови, но нивниот труд бил залуден. А еден старец, стоејќи на врвот од планината Козјак, откаде можел да се види целиот Козјак и во ширина и во неколку нови преписи од 18-19 векдолжина, направени врз основа здогледал еден бел орел како лета над пештерата над која се наоѓале моќтите на постарисветиот Прохор. Три негови преписи Таму се чувале упатиле сите, заедно со царот, и во манастирската библиотека пештерата ги пронашле нераспадливи моштиле на манастирот “Свети Прохор Пчински”светителот. Царот и сите што биле со него паднале ничкум пред моштите на светителот па со големо стравопочитување и побожност, со пеење на црковни песни, ги зеле, ја преминале реката Пчиња и дошле во новоподигнатиот Нагоричански храм. Кога утредента дошле во храмот, во него не ги нашле светите мошти, кои, пак, сами се вратиле во својата пештера. Но, тие повторно ги донесле, а еден препис од 1847 година моштите пак сами се врателе. Тоа се наоѓал случиле три пати. Тогаш царот одлучил светителот да го понесе со себе во бившата Скопска митрололијаЦариград, па го товариле телото на една маска. Две Но, маската не сакала да се помрдне од Пчинските житија местото. Царот во тоа ја видеј желбата на светиот отец Прохор и тој наредил, да се препишувани подигне нова црква на реката Пчиња и во неа нераспадливо до денес почиваат светите и чудотворни мошти, од хилендарските монаси Мартириј Хилендарски кои тече свето и Дионисиј Хилендарскиисцелително миро. Православната Новоподигнатата црква овој светец била осветена во присуство на царот и мноштво народ, а покрај црквата бил изграден и манастир. Царот ја зел левата рака од светителот и со себе ја однесол во Цариград, а останатото тело цело го празнува оставил во новата обител, кое без престан од себе точи свето и целително миро на утеха, помош и лекувања на 10 октомврисите кои со вера и љубов пристапуваат кон светиот Божји угодник, преподобниот и богоносен наш Прохор Пчински.