Преподобен '''Проподобниот отец наш Прохор Пчискки е роден Пчински''', подвизувајќи се со добар подвиг во Нагоричанската и Козјачката пустина, бил јавен во првата половина светот како светлина за време на царувањето на 11 век од побожни родителиблагочестивиот цар Диоген. Родителите на светиот Прохор, Јован и Ана , побожно живееле во Овчеполскиот крај во околината на Овче ПолеМакедонија. Тие биле натажени луѓе, бидејќи долго време немале деца. Според [[житие]]тоГорејќи од желба за деца, Прохор тие усрдно везнесувале топли молитви кон Бога и многу рано ги изучи мудростите од книгите милостиња давале по црквите и во сѐ беше подобар од неговите врсницисиромашните. Среде духовно восхитение тој заминал Господ погледнал на нивните молитви и милостињи и им дарувал утеха и голема радост: Ана зачнала во Нагоричанската пештера (источно од Куманово) близу до денешниот [[манастир]] во Старо Нагоричанестароста и родила син, каде кој на крштението добил име Прохор. Кога Прохор наполнил осум години родителите го сретна ловецот Диогениспратиле да ја изучува писменеста. Гледајќи гоПросветуван од Духот Божји, св. Прохор Пчињски му предвидел дека ќе биде цар, многу напредувал во учењето и му рече: „сети се на мене кога ќе бидеш цар“. Тоа се обвистинило, и ловецот навистина стана византиски цар Роман IV Диоген (1067-1071)со тоа многу ги зарадувал своите благочестиви родители.
После тоаКога Прохор ја изучил книжевната мудрост подобро од своите врсници и постанал полнолетен, родителите намислиле да го оженат својот син единец, пустиножителот Прохор за да добијат наследници. Но, преподобниот не сакал себе си да се окова во земните окови, бидејќи неговата душа се подвизувал триесет години усдигнувала кон небесните височини, а неговото срце го љубело Бога над сите светски убавини. Горејќи со љубовен пламен кон Господа, тој жеднеел деноноќно да Му служи со умот и срцето, со духот и телото. Затоа ја сакал црквата и нејзините богослужби и секој ден одел на молитва. Тоа било најслатка храна за неговата побожна душа. Слушајќи ги зборовите на на планината КозјакГоспода Исуса Христа во Евангелието: Кој го љуби таткото свој или мајката своја повеќе од Мене, во енда мала пештеране е достоен за Меде; и кој ме љуби Мене, нека го земе крстот свој и нека врви по Мене. Тука – Прохор, окрепуван и озаруван од Светиот Дух, одлучил да го остави светот и сите светски убавини, па целиот да се претставил посвети на Бога после шеесет . Излегувајќи од црквата, каде ги слушал овие Господови зборови, тој целиот свој имот го раздал на сиромашните и отишол во пустина, пеејќи заедно со пророкот Давид: Душата моја жедува за силниот и живиот Бог. Како што црната жеднее по ведни извори, така и две години на испоснички животдушата моја, Боже, копнее по Тебе! (Псал. 41,2,1).
После триесет години преподобен Прохор Доаѓајќи во сон се јавил на царот Диоген и го опомена со зборовите: „Зоштонагоричката пустина, Диогене, заборави на твоите пречесни одежди Прохор нашол мала пештера и покрај неа мал извор на меневода, старецот? Погрижи па тука се барем мал храм населил. Почнал да ми подигнеш.“ Царот го обзеде страв, и заедно се подвузува со патријархот прекрасен и придружбата појде во жеглиговскиот крај во Нагоричане да спасителен подвиг, имајќи го бара старецот. Бидејќи тука не го најде, замина секогаш пред очите на планината Козјакдушата Господа Бога. После многудневна потрага ја пронајдоа пештерата Храната му се состоела од трева и во неа моштите на св. Прохор Пчинскиразни растенија. На тоа место царот издигна храм посветен на светиот апостол ЛукаНо, а десно од реката и храм посветен таа храна ја земал само еднаш на преподобниоттри дена. Во истиот тој храмСо молитвата, десно од олтаротпак, ги положи и моштите на Прохор и од нив потече свето миросекогаш ја нахранувал својата душа. Дел од моштите царот ги однесе во Цариград, дел Живеејќи на други местатаков начин, а дел останаа проподобниот поминал во истиот хрампустината 32 години и за тоа време не видел човечко лице, во манастирота се дружел само со ѕверовите кои го посетувале.
За чудата кои овој По Божја промисла се случило ова: некој човек пои ме Диоген, дошол во лов во пустината, каде што преподобниот се подвизувал. Тој сдогледал една срна и почнал да ја брка. Срната бегајќи дотрчала во пештерата на преподобниот, кој, пак, често ја хранел. Гледајќи ја срната многу уплашена, проподобниот ја запрашал: Зошто така бегаш? Тогаш пристигнал и Диоген, па гледајќи го влакнестиот старец, облечен во искинати алишта, силно се исплашил, се свртел назад и почнал да бега. Светиот пустиножител, предвидувајќи со Духот дека набргу ќе постане цар, почнал да го доикува, велеќки: Диогене, врати се! Не плаши се! Застани! Па и јас сум човек. Слушајќи ги зборовите на преподобниот Прохор , Диоген се вратил и со страв паднал пред нозете на чудниот старец, барајќи благослов од него. Светиот старец го благословил и пророчки му рекол: “Диогене, оди веднаш во Цариград, бидејќи Бог ќе те издигне на царскиот престол. А тогаш немој мене да ме заборавиш. Тие, па калишта што се на тебе, остави ги во посебна соба и често навраќај се да ги имал направено видиш, спомнувајќи си и за мене, старецот, кој живее во оваа пустина.” Диоген го послушал старецот и веднаш отпатувал во Цариград. И пророштвото на светиот старец се исполнило: по кратко времеДиоген постанал цар. Тогаш тој постапил по заповедта на светиот пустиножител и своите стари облеки ги оставил во посебна соба. Но, набргу заборавил на нив. Триесет години после тоа преподобниот Прохор му се јавил на Диоген на сон и му рекол: “Зошто, Диогене, ги заборави своите претходни аблеки, а и после неговиот живот, постојат многу сведоштвамене, посебно за неговите чудотворни [[мошти]] од кои старецот? Погрижи се да ми подигнеш макер и ден денес истекува свето миромалечок храм. ”
Откако се разбудил, царот го опфатил страв и веднаш отишолд а ги види своите стари облеки и се потцетил на се што му рекел старецот. Сакајќи да ја исполни желбата на преподобниот, царот заминал во пустината, во која го пронашол светиот подвижник бркајќи ја срната. Доаѓајќи во Жеглиговскиот крај, царот не можел да го пронајде светиот старец, бидејќи пред тоа, по Божја промисла, старецот преминал на планината Козјак. А тоа се случило откако ангел Господов се јавил на преподобниот и му рекол: “Бегај одавде длабоко по пустината во пустината и насели се на Козјак”. Светиот Прохор го послушал гласот Господов и доаѓајќи на Козјак пронашол мала пештера и во неа се населил. Тука живеел уште триесет години, подвизувајќи се со пост и молитва и угодувајќи на Бога со исполнување на Неговите свети заповеди. Со таквиот богоугоден живот тој стекнал дар на прозорливост и чудотворство. И тогаш, веќе во длабока старост, му се јавил на сон на царот Диоген. Царот, патувајќи, го нашол местото на подвижништво на Божјиот угодник и тука, во Нагоричани, му подигнал храм. Но, царот многу тагувал бидејќи не знаел каде почиваат неговите мошти. Затоа усрдно со молел на светиот Прохор да му ги открие неговите мошти. И светиот Прохор му се јавил во сон и му рекол неговите мошти да ги бара во Козјачката пустина. Тогаш царот испратил многу војници да ги бараат моштите од светителот. Тие ги барале многу денови, но нивниот труд бил залуден. А еден старец, стоејќи на врвот од планината Козјак, откаде можел да се види целиот Козјак и во ширина и во должина, здогледал еден бел орел како лета над пештерата над која се наоѓале моќтите на светиот Прохор. Таму се упатиле сите, заедно со царот, и во пештерата ги пронашле нераспадливи моштиле на светителот. Царот и сите што биле со него паднале ничкум пред моштите на светителот па со големо стравопочитување и побожност, со пеење на црковни песни, ги зеле, ја преминале реката Пчиња и дошле во ногоподигнатиот Нагоричански храм. Кога утредента дошле во храмот, во него не ги нашле светите мошти, кои, пак, сами се вратиле во својата пештера. Но, тие повторно ги донесле, а моштите пак сами се врателе. Тоа се случиле три пати. Тогаш царот одлучил светителот да го понесе со себе во Цариград, па го товариле телото на една маска. Но, маската не сакала да се помрдне од местото. Царот во тоа ја видеј желбата на светиот отец Прохор и тој наредил, да се подигне нова црква на реката Пчиња и во неа нераспадливо до денес почиваат светите и чудотворни мошти, од кои тече свето и исцелително миро. Новоподигнатата црква била осветена во присуство на царот и мноштво народ, а покрај црквата бил изграден и манастир. Царот ја зел левата рака од светителот и со себе ја однесол во Цариград, а останатото тело целло го оставил во новата обител, кое без престан од себе точи свето и целително миро на утеха, помош и лекувања на сите кои со вера и њубов пристапуваат кон светиот Божји угодник, преподобниот и богопосен наш Прохор Пчински. Житието на свети Прохор Пчински е напишано од непознат автор. Тоа е зачувано во неколку нови преписи од 18-19 век, направени врз основа на постари. Три негови преписи се чувале во манастирската библиотека на манастирот “Свети Прохор Пчински”, а еден препис од 1847 година се наоѓал во бившата Скопска митрололија. Две од Пчинските житија се препишувани од хилендарските монаси Мартириј Хилендарски и Дионисиј Хилендарски. Православната црква овој светец го празнува на 1 ноември, односно 19 10 октомври според Јулијанскиот календар.
[[Категорија:Македонски светци]]
