[[Image:sophrony8.jpg|right|frame|Архимандрит Софрониј]]'''Старец Софрониј (Сахаров)Светлино тивка''', познат и како архимандрит Софрониј, е најпознатиот ученик и биограф на св(цсл. Силуан Атонски„Све́те ти́хий“, уредник и издавач на делата на свст. Силуан и основач на ставропигијалниот манастир на свгрч. Јован Крстител во Есекс„Φῶς Ἱλαρόν“, Англијалат. Старец Софрониј „Lumen Hilare“) е роден на 23 септември 1896 година, како Сергеј Симеонович Сахаров во православно семејство, во Русија. Како дете, Сергеј секојдневно едно од најраните христијански молитвословија од небиблиско потекло кое непрекинато се молел, дури и по 45 минути користи повеќе од 15 века на ден без никаков проблем; исто така, младиот Сергеј многу читал книги, така што на рана возраст ги имал прочитано класиците на руската книжевност Тургењев, Достоевски, Толстој, Гогољ и ПушкинВечерната богослужба.

Поради неговиот ликовен талент, Сергеј се запишал и учел на Академијата на Уметности [[Молитва]]та „Светлино тивка“ за прв пат е забележана во периодот Апостолските Установи кои датираат од 1915 доцниот трет и 1917 година, и потоа почетокот на четвртиот век по Христа. Сместена е во Московската Школа збирка на песнопенија за сликањекоишто авторот на Установите препорачува да се пеат наутро, скулптура и архитектуранавечер, помеѓу 1920 пред јадење и 1921при палењето на светилата. Според неговите кажувања, во тоа вреем тој ја користел уметноста [[Свети Василиј Велики]] го спомнал ова молитвословие како „квази-мистично“ средство за „откривање на вечната убавина“, „бегање дел од сегашната реалност..живото предание. Уште во новите хоризонти на битствувањето.“ Подоцна, ова искуство му помогнало да ја разликува човечката интелектуална светлина од Божјата Несоздадена Светлина. Токму за негово време на неговите студии во Московската Школа, Сергеј го согледува христијанскиот фокус на личносната љубов како ограничен (средината и конечен, и тоа го одвраќа од Православието кон Индиските мистични религии, засновани крајот на безличниот Апсолут. Во 1921 Сергеј ја напушта Русија и ја продолжува својата уметничка кариера во Западна Европа, прво во Италија, па Берлин, четвртиот век) оваа молитва се сметала за на крај, во 1922 да дојде во Париздревна.

Во 1924 Сергеј увидел дека Христовиот повик за возљубување на Бога со сето свое битие не е психолошко нештоИмено, туку онтолошко; и дека оваа целосна љубов е единствениот начин за обраќање кон Бога; и дека љубовта мора да биде личносна. И токму таа годинаспоред едно предание, на Велика Сабота, тој се вратил Гробот Христов во Православието. И таа вечер тој Ерусалим стоело постојано запалено кандило чија светлина ја почувствувал силата на Несоздадената символизирала живата Христова Светлина . Христијаните се собирале околу Гробот, а химната „Светлино тивка“ се пеела при изнесувањето на толку силен начин, како што никогаш пред и после тоа нема да ја почувствува, што како резултат го имало неговото повлекување свеќа запалена од уметноста; веднаш после тоа станал еден од првите студенти кандилото на Православниот Богословски Институт „Св. Сергиј“ во Паризгробот, каде професори му биле отец Сергеј Булгаков и Николај Бердјаевчијшто пламен ја повикувал Црквата да Го слави Господа воскреснатиот. И двајцата извршиле големо влијание „Свете тихиј“ е првото целосно песнопение што може да се смета за такво во неговиот живот, но и двајцата умерено го одвратиле од себе, поради софиологијата (Булгаков) и анти-аскетизмот (Бердјаев). Во 1925, наоѓајќи дека формалното богословие не го исполнува, Сергеј заминува денешна смисла на Света Гора за да се замонашизборот.

Се верува дека свети Атиноген, кој се слави на 16 јули според стариот календар, а кој пострадал за време на диоклецијановите прогонства, на патот кон неговото губилиште ја испеал оваа песна. Иконата на којашто е прикажан овој светител ја доловува сцената на еден постар Епископ кој пее додека чека да биде погубен; раката на мачителот, пак, стои парализирана додека свештеномаченикот ја произнесува оваа последна своја молитва. [[Старец СофронијСветлино тивка|повеќеПовеќе]]