Бирократи, interwiki, renameuser, Администратори
3.105
уредувања
Промени
с
[[Image:Maximus.jpg|right|frame|Свети Максим Исповедник]]'''Преподобен Максим ИсповедникСветлино тивка''' е еден од врвните византиски теолози и свети философи на Црквата(цсл. „Све́те ти́хий“, творец на широкиот теолошки систем кој ја сумблимира христијанската мисла од [[Ориген]] до [[псевдо-Дионисиј Ареопагит]], дефинирајќи ги границите на хеленското неоплатонистичко влијаниест.грч. „Φῶς Ἱλαρόν“, како она на Плотин и Проклолат. Неговата исклучителна слава во црковната историја „Lumen Hilare“) е изградена врз неизморната и енергична борба против монотелитската ерес. Црквата високо го почитува овој философ на Православието, и неговиот спомен едно од најраните христијански молитвословија од небиблиско потекло кое непрекинато се празнува на 3 февруари (21 јануари), а преносот на неговите свети мошти - користи повеќе од 15 века на [[26 август]]Вечерната богослужба.
Преподобен Максим Исповедник се родил во Константинопол околу 580 година и израснал [[Молитва]]та „Светлино тивка“ за прв пат е забележана во благочестиво христијанско семејство. Во младоста добил широко образование: ја изучил философијата, граматиката, риториката, бил начитан Апостолските Установи кои датираат од древните автори доцниот трет и совршено ја владеел богословската диалектикапочетокот на четвртиот век по Христа. Кога Преподобен Максим стапил Сместена е во збирка на државна службапеснопенија за коишто авторот на Установите препорачува да се пеат наутро, навечер, знаењата пред јадење и добросовестноста му овозможиле да стане прв секретар при палењето на императорот Ираклиј (611 - 641)светилата. Но, дворскиот живот го оптоварувал и тој се оддалечил во Хрисополската обител /[[манастирСвети Василиј Велики]]/ го спомнал ова молитвословие како дел од живото предание. Уште во негово време (средината и крајот на спротивниот брег на Босфор – сега Скутаричетвртиот век), каде што примил монашки постриг. Со своето смиреномудрие тој набргу ја стекнал љубовта од браќата и бил избран оваа молитва се сметала за [[игумен]] на манастирот, но и во тој чин, според својата необична скромност, тој бил, според неговите зборови, „останувајќи прост [[монах]]”. Во 633 г. по барање на еден богослов – идниот светител, Ерусалимскиот Патријарх Софрониј, Преподобен Максим ја оставил обителта и заминал во Александријадревна.
нема опис на уредувањето
Имено, според едно предание, на Гробот Христов во Ерусалим стоело постојано запалено кандило чија светлина ја символизирала живата Христова Светлина. Христијаните се собирале околу Гробот, а химната „Светлино тивка“ се пеела при изнесувањето на свеќа запалена од кандилото на гробот, чијшто пламен ја повикувал Црквата да Го слави Господа воскреснатиот. „Свете тихиј“ е првото целосно песнопение што може да се смета за такво во денешна смисла на зборот. Се верува дека свети Атиноген, кој се слави на 16 јули според стариот календар, а кој пострадал за време на диоклецијановите прогонства, на патот кон неговото губилиште ја испеал оваа песна. Иконата на којашто е прикажан овој светител ја доловува сцената на еден постар Епископ кој пее додека чека да биде погубен; раката на мачителот, пак, стои парализирана додека свештеномаченикот ја произнесува оваа последна своја молитва. [[Преподобен Максим ИсповедникСветлино тивка|повеќеПовеќе]]