Преподобен '''Проподобниот отец наш Прохор Пчискки е роден Пчински''', подвизувајќи се со добар подвиг во првата половина на 11 век од побожни родителиНагоричанската и Козјачката пустина, Јован и Ана бил јавен во околината светот како светлина за време на царувањето на Овче Поле. Според [[житие]]то, Прохор многу рано ги изучи мудростите од книгите и во сѐ беше подобар од неговите врсници. Среде духовно восхитение тој заминал во Нагоричанската пештера (источно од Куманово) близу до денешниот [[манастир]] во Старо Нагоричане, каде го сретна ловецот благочестивиот цар Диоген. Гледајќи Неговиот спомен Црквата го, свслави на 1 ноември (19 октомври ст. Прохор Пчињски му предвидел дека ќе биде цар, и му рече: „сети се на мене кога ќе бидеш цар“ст. Тоа се обвистинило, и ловецот навистина стана византиски цар Роман IV Диоген (1067-1071).

После триесет години преподобен Житието на свети Прохор во сон се јавил на царот Диоген и го опомена со зборовите: „Зошто, Диогене, заборави на твоите пречесни одежди и на мене, старецот? Погрижи се барем мал храм да ми подигнешПчински е напишано од непознат автор.“ Царот го обзеде страв, и заедно со патријархот и придружбата појде Тоа е зачувано во жеглиговскиот крај во Нагоричане да го бара старецот. Бидејќи тука не го најденеколку нови преписи од 18-19 век, замина направени врз основа на планината Козјакпостари. После многудневна потрага ја пронајдоа пештерата и Три негови преписи се чувале во неа моштите манастирската библиотека на св. манастирот “Свети Прохор Пчински. На тоа место царот издигна храм посветен на светиот апостол ЛукаПчински”, а десно еден препис од реката и храм посветен на преподобниот1847 година се наоѓал во бившата Скопска митрололија. Во истиот тој храм, десно Две од Пчинските житија се препишувани од олтарот, ги положи хилендарските монаси Мартириј Хилендарски и моштите на Прохор и од нив потече свето миро. Дел од моштите царот ги однесе во Цариград, дел на други места, а дел останаа во истиот храм, во манастиротДионисиј Хилендарски.

За чудата кои овој преподобниот Родителите на светиот Прохор ги имал направено , Јован и Ана, побожно живееле во Овчеполскиот крај во Македонија. Тие биле натажени луѓе, бидејќи долго време немале деца. Горејќи од желба за времедеца, а тие усрдно везнесувале топли молитви кон Бога и после неговиот живот, постојат многу сведоштвамилостиња давале по црквите и сиромашните. Господ погледнал на нивните молитви и милостињи и им дарувал утеха и голема радост: Ана зачнала во староста и родила син, посебно за неговите чудотворни [[мошти]] кој на крштението добил име Прохор. Кога Прохор наполнил осум години родителите го испратиле да ја изучува писменеста. Просветуван од кои Духот Божји, Прохор многу напредувал во учењето и ден денес истекува свето миросо тоа многу ги зарадувал своите благочестиви родители.

Православната црква овој светец Кога Прохор ја изучил книжевната мудрост подобро од своите врсници и постанал полнолетен, родителите намислиле да го празнува оженат својот син единец, за да добијат наследници. Но, преподобниот не сакал себе си да се окова во земните окови, бидејќи неговата душа се издигнувала кон небесните височини, а неговото срце Го љубело Бога над сите светски убавини. Горејќи со љубовен пламен кон Господа, тој жеднеел деноноќно да Му служи со умот и срцето, со духот и телото. Затоа ја сакал црквата и нејзините богослужби и секој ден одел на молитва. Тоа било најслатка храна за неговата побожна душа. Слушајќи ги зборовите на на 1 ноемвриГоспода Исуса Христа во Евангелието: „Кој го љуби таткото свој или мајката своја повеќе од Мене, не е достоен за Мене“, и „кој ме љуби Мене, нека го земе крстот свој и нека врви по Мене„, окрепуван и озаруван од Светиот Дух, Прохор одлучил да го остави светот и сите светски убавини, па целиот да се посвети на Бога. Излегувајќи од црквата, каде ги слушал овие Господови зборови, тој целиот свој имот го раздал на сиромашните и отишол во пустина, пеејќи заедно со пророкот Давид: „Душата моја жедува за силниот и живиот Бог. Како што црната жеднее по водни извори, така и душата моја, Боже, копнее по Тебе!“ (Псал. 41, односно 19 октомври според Јулијанскиот календар2).

Доаѓајќи во нагоричката пустина, Прохор нашол мала пештера и покрај неа мал извор на вода, па тука се населил. Почнал да се подвизува со прекрасен и спасителен подвиг, имајќи Го секогаш пред очите Господа Бога. Храната му се состоела од трева и разни растенија. Но, и таа храна ја земал само еднаш на три дена. Со молитвата, пак, секогаш ја нахранувал својата душа. Живеејќи на таков начин, проподобниот поминал во пустината 32 години и за тоа време не видел човечко лице, а се дружел само со ѕверовите кои го посетувале. По Божја промисла се случило ова: некој човек по име Диоген, дошол во лов во пустината, каде што преподобниот се подвизувал. Тој здогледал една срна и почнал да ја брка. Срната бегајќи дотрчала во пештерата на преподобниот, кој, пак, често ја хранел. Гледајќи ја срната многу уплашена, проподобниот ја запрашал: „Зошто така бегаш?“ Тогаш пристигнал и Диоген, па гледајќи го влакнестиот старец, облечен во искинати алишта, силно се исплашил, се свртел назад и почнал да бега. Светиот пустиножител, предвидувајќи со Духот дека набргу ќе постане цар, почнал да го довикува, велејќк: „Диогене, врати се! Не плаши се! Застани! Па и јас сум човек“. Слушајќи ги зборовите на преподобниот, Диоген се вратил и со страв паднал пред нозете на чудниот старец, барајќи благослов од него. Светиот старец го благословил и пророчки му рекол: „Диогене, оди веднаш во Цариград, бидејќи Бог ќе те издигне на царскиот престол. А тогаш немој мене да ме заборавиш. Тие, пак алишта што се на тебе, остави ги во посебна соба и често навраќај се да ги видиш, спомнувајќи си и за мене, старецот, кој живее во оваа пустина.” Диоген го послушал старецот и веднаш отпатувал во Цариград. И пророштвото на светиот старец се исполнило: по кратко време Диоген постанал цар. Тогаш тој постапил по заповедта на светиот пустиножител и своите стари облеки ги оставил во посебна соба. Но, набргу заборавил на нив. Триесет години после тоа преподобниот Прохор му се јавил на Диоген на сон и му рекол: „Зошто, Диогене, ги заборави своите претходни облеки, а и мене, старецот? Погрижи се да ми подигнеш макер и малечок храм.” Откако се разбудил, царот го опфатил страв и веднаш пошол да ги види своите стари облеки и се потсетил на сѐ што му рекол старецот. Сакајќи да ја исполни желбата на преподобниот, царот заминал во пустината, во која го пронашол светиот подвижник бркајќи ја срната. Доаѓајќи во Жеглиговскиот крај, царот не можел да го пронајде светиот старец, бидејќи пред тоа, по Божја промисла, старецот преминал на планината Козјак. А тоа се случило откако ангел Господов се јавил на преподобниот и му рекол: „Бегај одовде длабоко во пустината и насели се на Козјак”. Светиот Прохор го послушал гласот Господов и доаѓајќи на Козјак пронашол мала пештера и во неа се населил. Тука живеел уште триесет години, подвизувајќи се со пост и молитва и угодувајќи на Бога со исполнување на Неговите свети заповеди. Со таквиот богоугоден живот тој стекнал дар на прозорливост и чудотворство. И тогаш, веќе во длабока старост, му се јавил на сон на царот Диоген.  Царот, патувајќи, го нашол местото на подвижништво на Божјиот угодник и тука, во Нагоричани, му подигнал храм. Но, царот многу тагувал бидејќи не знаел каде почиваат неговите мошти. Затоа усрдно со молел на светиот Прохор да му ги открие неговите мошти. И светиот Прохор му се јавил во сон и му рекол неговите мошти да ги бара во Козјачката пустина. Тогаш царот испратил многу војници да ги бараат моштите од светителот. Тие ги барале многу денови, но нивниот труд бил залуден. А еден старец, стоејќи на врвот од планината Козјак, откаде можел да се види целиот Козјак и во ширина и во должина, здогледал еден бел орел како лета над пештерата над која се наоѓале моќтите на светиот Прохор. Таму се упатиле сите, заедно со царот, и во пештерата ги пронашле нераспадливи моштиле на светителот. Царот и сите што биле со него паднале ничкум пред моштите на светителот па со големо стравопочитување и побожност, со пеење на црковни песни, ги зеле, ја преминале реката Пчиња и дошле во новоподигнатиот Нагоричански храм. Кога утредента дошле во храмот, во него не ги нашле светите мошти, кои, пак, сами се вратиле во својата пештера. Но, тие повторно ги донесле, а моштите пак сами се врателе. Тоа се случиле три пати. Тогаш царот одлучил светителот да го понесе со себе во Цариград, па го товариле телото на една маска. Но, маската не сакала да се помрдне од местото. Царот во тоа ја видеј желбата на светиот отец Прохор и тој наредил, да се подигне нова црква на реката Пчиња и во неа нераспадливо до денес почиваат светите и чудотворни мошти, од кои тече свето и исцелително миро. Новоподигнатата црква била осветена во присуство на царот и мноштво народ, а покрај црквата бил изграден и манастир. Царот ја зел левата рака од светителот и со себе ја однесол во Цариград, а останатото тело цело го оставил во новата обител, кое без престан од себе точи свето и целително миро на утеха, помош и лекувања на сите кои со вера и љубов пристапуваат кон светиот Божји угодник, преподобниот и богоносен наш Прохор Пчински. [[Категорија:Македонски светцисветители]]