Промени

[[Image:Maximus.jpg|right|frame|Свети Максим Исповедник]]'''Преподобен Максим Исповедник''' е еден од богоносните врвните византиски теолози и свети отци философи на Православната ЦркваЦрквата, догматичар и монах творец на широкиот теолошки систем кој со неговите смели пишувања ја одбранил верата сумблимира христијанската мисла од ереста [[Ориген]] до [[псевдо-Дионисиј Ареопагит]], дефинирајќи ги границите на хеленското неоплатонистичко влијание, како она на монотелиститеПлотин и Прокло. Неговата исклучителна слава во црковната историја е изградена врз неизморната и енергична борба против монотелитската ерес. Неговиот Црквата високо го почитува овој философ на Православието, и неговиот спомен се празнува на 3 февруари (21 јануари), а преносот на неговите свети мошти - на [[26 август]].

При крајот на 638 г. умрел [[патријарх]]от Сергиј, а во 641 г. – и императорот Ираклиј. Императорскиот престол го зазел жестокиот и груб Констанс II (642 - 668), отворен припадник на монотелитите. Се засилиле нападите од еретиците врз Православието. Преподобен Максим заминал во Картагина и проповедовал проповедал таму и во околината уште 5 години. Кога таму пристигнал преемникот на патријархот Сергиј, патријархот Пир, кој го напуштил Константинопол заради дворските интриги, а по убедување - монотелит, меѓу него и преподобниот Максим, во јуни 645 г. настанала отворена расправа, на која Пир сенародно ги признал своите заблуди и посакал дури да му врачи на папата Теодор писмено откажување од нив. Преподобен Максим заедно со Пир тргнал во Рим, каде што папата Теодор го примил покајанието од бившиот патријарх и го восстановил во чинот.

Во 647 г. Преподобен Максим се вратил во Африка. Таму, на сборите соборите на епископите, монотелитството било осудено како ерес. Во 648 г. наместо “Ектесисот” излегол нов указ, кој што константинополскиот патријарх Павле го составил по порака од Константин - “Типос” - “Образец на верата”, кој забранувал секакви расудувања сеедно дали за една волја, или за двете волји при признавање на две природи на Господ Исус Христос. Тогаш Преподобен Максим се обратил кај папата Мартин I, кој го сменил папата Тодор Римски (649 - 654) со барање да го изнесе прашањето за монотелитството на соборно разгледување од целата Црква. Во октомври 649 г. бил собран Латеранскиот Собор, на кој присуствувале 150 западни епископи и 37 претставници на Православниот Исток, среде кои бил и Преподобен Максим Исповедник. Соборот го осудил монотелитството, а неговите заштитници, Константинополските патријарси Сергиј, Павел и Пир, биле предадени на анатема.

Кога Констанс II ја добил определбата од Соборот, тој заповедал да ги фатат и папата Мартин, и преподобниот Максим. Таа заповед била исполнета за пет години, во 654 година. Преподобен Максим го обвиниле за предавство на татковината и го затвориле во затвор. Во 656 г. тој бил испратен во Тракија, а потоа повторно доведен во Константинополскиот затвор. Преподобниот и двајцата негови ученици ги подложиле на најжестоки испрашувања: на секого од нив му ги отсекле јазикот и десната рака. Потоа ги испратиле во Колхида. Но, таму Господ јавил неизречено чудо: сите тие добиле способност да говорат и да пишуваат. Преподобен Максим го предскажал своето упокоение (+ 13 август 662 г.). Во грчките пролози на 13 август се укажува како на датум кога се пренесени неговите мошти во Константинопол. Тоа веројатно е сместено во датумот на упокението на преподобниот. Восстановувањето на споменот на 21 јануари е заради тоа што одданието на празникот Преображение Господово се празнува на 13 август. Над гробот на преподобен Максим ноќе се запалувале три чудесно појавени светилници и се извршувале многу исцелувања.  == Богословско творештво == Преподобен Максим Исповедник на Црквата и’ ѝ оставил големо Богословско наследство. Неговите екзегетски егзегетски трудови содржат објаснувања на тешки места во Свештеното Светото Писмо, толкувања на Господовата молитва и 59-от псалм, схолии кон творбите на свештеномаченикот Дионисиј Ареопагит(псевдо-Дионисиј). Во екзегетика спаѓа и објаснувањето на Богослужењата, насловено “Мистагогија” (”Вовед во тајната”). Во христологијата, преподобен Максим ја застапувал диофизитската позиција (дека Христос има и човечка и Божја природа) и тоа во еден важен период кога Црквата била потресена од монофизитската ерес, на чија страна се наоѓале и Вселенскиот патријарх и византискиот цар. Поради чистотата на својата вера бил прогласен за еретик, протеран во изгон, каде и се упокоил. Шестиот вселенски собор го потврдил неговото богословие како боготкриено богословие на едната Света Соборна и Апостолска Црква.

„Ништо во обожението не е производ на природата – напишал Преподобен Максим во писмото до својот пријател Таласиј – зашто, природата не може да го поими Бога. Единствено само Божјата милост е способна да им дава обожение на битијата… Човекот (Божјиот образ) во обожението се уподобува /станува сличен/ на Бога, тој се радува на изобилствто на сè, што му припаѓа според природата, бидејќи благодатта на Духот торжествува во него и бидејќи Бог дејствува во него” (писмо 22). На Преподобен Максим му припаѓаат и антропологиски антрополошки трудови. Тој ја разгледува природата на душата и нејзиното свесно-лично суштествување по смртта на човекот. Меѓу наравствените /етичките/ творби особено се важни “Главите “400 стотици за љубовта”. Преподобен Максим напишал и три химни во најдобрите традиции на црковната химнографија, кои имаат почеток од светителот Григориј Богослов.

Богословието на преподобен Максим Исповедник е заосновано на духовното искуство на знаењето на големите отци - пустиници, ја ползува вештината на диалектикатадијалектиката, изработено е врз предхристијанската философија, а било продолжено и развиено во трудовите на преподобен Симеон Нов Богослов.

[[Категорија:Свети Отци]][[Категорија:Свети отциАскетика]][[Категорија:АскетизамИзбрани статии]]