Господ Исус Христос
Господ Исус Христос е Син Божји, Слово (Реч, Логос) Божјо, второто лице (ипостас) на Пресвета Троица, вистински Бог, вистински човек и Вистински Богочовек, единороден од Отецот, воплотен од Светиот Дух и Пресвета Богородица, Чие Страдание и Воскресение го ослободи човештвото од гревот и смртта. Името Исус доаѓа од грчката форма Ιησους која пак произлегува од хебрејското Јешуа, што значи „Јахве спасува“. Христос пак, е транслитерација на грчкото Χριστος, кое доаѓа од хебрејскиот Mashiach („Месија“), со значење „Помазаник“.
Содржина
Христос во Православната вера
Во Стариот Завет
Месијанизмот, како една од главните одлики на Стариот Завет и најсилна идеја воопшто кај Израилот е сврзувачката нишка преку која може да се воочи објавувањето на Господ Исус Христос во Стариот Завет. Уште на самиот почеток, по падот на човекот, Бог дава ветување дека потомството на жената ќе се спротивстави на непријателот и ќе го погуби, со што е дадена надежта за Божјата икономија на спасението. Еврејската есхатологија е проникната од Месијата, Кој е сметан за царски и свештенички Месија, посредник на спасението, Слуга на Јахве и Син Човечки Кој би го воспоставил Царството Божјо. И додека секој цар од Давидовата лоза е сметан како Месија (династиски месијанизам започнат од пророкот Натан) кој ја исполнува Божјата промисла за Израилот, сепак идејата за историски цар полека е напуштана и се очекувало едно апсолутно време на Неговото владение во мир, правда и благосостојба. Сите пророштва, и песни, и списи од Стариот Завет треба и мора да се читаат христоцентрично, и тоа е главната премиса на херменевтиката.
Во своите пророштва, пророкот Михеј (во петта глава) зборува дека и покрај опасноста за Ерусалим и Давидовата лоза, сепак ќе дојде спасението од Витлеем, родното место на Давид. Тука е наговестено дека „Таа што треба да роди“ ќе дојде од Давидовата лоза, што и се исполнува преку Пресвета Богородица. Светиот пророк Даниел во своето видение Го гледа Синот Човечки како иде на облаците, како знак на спротивност на четирите ѕверови. Пророкот Исаија го премостува династискиот месијанизам кон личен, чиј предвесник е пророкот Еремија: Месијата нема да биде историски цар, туку премудар и праведен владетел. Исто така, и пророкот Езекија зборува за идниот Месија и нов Давид, додека Захарија во деветтата глава зборува дека месијанскиот цар ќе се одрече од раскошот на историските цареви и ќе влезе во Ерусалим на магаре како кнезовите од старите времиња. Тој ќе биде предмет на правдата, моќната Јахвина заштита, Носител на спасението, победник со Божјата помош - понизен. Господ Исус Христос ова пророштво го исполни со Неговото Влегување во Ерусалим. Захарија говори и дек а Тој ќе биде предаден за 30 сребреници, што исто така се исполнило.
Исаија во 8 век пред Христа говори за раѓањето на Емануил (што значи „со нас е Бог“), роден од девица, Кој ќе биде Спасител и учител, и ќе врши чуда. Но Исаија оди чекор напред, и говори за Слугата на Јахве Кој е избран и исполнет со Дух, и Кој има национална и универзална задача. Како трпелив и понизен слуга, Тој со своето трпение и смрт ќе го исполни планот на Јахве кој се состои во оправдание на грешниците и на сите народи.
А Он беше изнаранет за нашите гревови и мачен заради нашите беззаконија; казната за нашиот мир падна врз Него, а преку Неговите ради ние се излекувавме. Сите ние бевме заблудени како овци, се отстрани секој од патот свој, - и Господ ги возложи врз Него гревовите на сите нас. Он беше измачуван, но стадаше доброволно и устата Своја не ја отвораше; како овца Он беше одведен на колење, и како што е јагнето пред стрижачите свои безгласно, така и Он не ја отвори устата Своја... Ќе се зарадува поради трудот на душата Своја ќе види светлина. Праведниот Слуга Мој ќе ги оправда мнозина и гревовите нивни врз Себе ќе ги понесе. Затоа Јас ќе Му дадам големо наследство, со силните плен ќе дели, зашто душата Своја на смрт ја предаде, и меѓу злодејците беше вброен и ги понесе врз Себе гревовите на мнозина и за престапниците стана посредник. (Исаија 53, 5-7; 11,12)
Токму во Страдалнот Слуга се согледува единството на двата завети, Стариот и Новиот, во страданијата на второто лице на Пресвета Троица, Господ Исус Христос.
